W dużej mierze "Zawód: Szpieg" jest pojedynkiem dwóch gwiazdorów - będącego od dłuższego czasu u szczytu popularności Pitta oraz Redforda, który najlepsze lata ma chyba za sobą, ale ciągle broni się charyzmą, wyczuciem i doświadczeniem. To właśnie dla niego warto obejrzeć film Scotta. Mimo że uroda przeminęła, aktor udowadnia, iż jego imponująca kariera nie była wynikiem wyłącznie ładnej buzi. W roli supersprytnego szpiega doskonale sprawdza się jego styl gry - szybkie spojrzenie, drobne gesty. Bez problemu uwierzyłem jego bohaterowi. Świetnie wypadła scena, w której Nathan mówi, że większość informacji o Tomie ma nie w notatkach, a w głowie - "stara szkoła". Pitt natomiast buduje swą kreację z grubsza na niezaprzeczalnym uroku osobistym. Trudno nie odnieść wrażenia, że relacja gwiazdorów przypomina relację odtwarzanych przez nich postaci, czyli mistrz - uczeń. Może w przyszłości uczeń przerośnie mistrza?

"Zawód: Szpieg" jest efektowny. Przez większość czasu trzyma niezłe tempo, reżyser pewnie korzysta ze stopklatek czy dynamicznego montażu, a wszystko po to, aby utrzymać napięcie, które zresztą całkiem bezboleśnie udziela się widzowi. Trafnie dobrana jest muzyka - urzeka zwłaszcza znakomity kawałek Dire Straits "Brothers in Arms". Sama fabuła też jest interesująca, tylko niepotrzebnie zmierza w końcówce do banału, przez co staje się przewidywalna i niesatysfakcjonujaca. Jednak przez większą część projekcji bawiłem się świetnie - niewiele jest ciekawszych rzeczy od międzynarodowych spisków i agentów CIA, którzy wiedzą więcej niż my i bez naszej wiedzy starają się nas chronić.

Mimo mdłej hollywoodzkiej końcówki "Zawód: Szpieg" zrobił na mnie wrażenie całkiem dobre. Sprawnie zrealizowany, doskonale zagrany, trzymający w napięciu, momentami zaskakujący. Czego od thrillera chcieć więcej? Miło też zobaczyć Redforda, który mimo wieku świetnie wypada na ekranie. Niedługo zresztą zobaczymy go w podobnym filmie, również z tłem politycznym, również w roli błyskotliwego i inteligentnego bohatera. Aktor i reżyser w jednej osobie często celuje utwory poruszające takie właśnie tematy - "Wszyscy ludzie prezydenta" czy "Trzy dni Kondora". Wie o czym mówi i dlatego wypada tak dobrze!